-
1 ήγεμονικός
ήγεμονικός, zum Anführer gehörig, ihn betreffend, ihm eigen; οὐκ ἰσχυρὸν οὐδ' ἡγεμονικὸν οὐδ' ἀρχικὸν εἶναι τὴν ἐπιστήμην Plat. Prot. 352 b; εἰ φιλόσοφός τε καὶ ἡγεμονικὸς τὴν φύσιν, zum Anführer geeignet, Phaedr. 252 e; ἡγεμονικώτερος πρὸς τὴν πρᾶξιν, geeigneter den Anfang zu machen, Xen. Mem. 2, 3, 14; auch πρὸς τὰ πονηρά, dazu verleitend, Cyr. 2, 2, 25; Ὀδυσσέα τὸν ἡγεμονικώτατον ἄνδρα, der sich am besten auf das Anführen verstand, Pol. 9, 16, 1; ἡγεμ ονικοὶ καὶ στρατηγικοὶ κατελέγησαν ἄνδρες Plut. Pomp. 26; οἱ ἡγεμόνες ὑπολαμβάνοντες ἡγεμονικὴν εἶναι τὴν πρώτην χώραν Pol. 10, 22, 2; ἡγ. ἐμπειρία ibd. 4; ἡγεμονικωτέρα τάξις, die Stellung, die sich besser für den Anführer ziemt, Plut. Poplic. 12; – τὸ ἡγεμονικόν, bei den Philosophen das leitende Princip, S. Emp. adv. Math. 7, 380, oft; D. L. 7, 159; Cic. de N. D. 2, 11. – Adv. ἡγεμονικῶς, z. B. συμφορὰν ὑπομένειν, eines Feldherrn würdig, Plut. Sertor. 27.
-
2 hegemonicon
hēgemonicon, ī, n. (ἡγεμονικόν), das leitende Prinzip der Handlungen, Tert. de res. carn. 15. Chalcid. Tim. 213.
-
3 principatus
prīncipātus, ūs, m. (princeps), die erste Stelle, der Vorzug, I) im allg., Cic.: tenere principatum sententiae, seine Meinung (seine Stimme) eher abgeben können als andere, Cic.: so auch belli propulsandi, Cic. – II) insbes.: A) die oberste Stelle, der erste Rang, die hohe ( höchste) Stellung im Staate, bes. die erste Befehlshaberstelle, die Obergewalt, Cassio principatum dari, Cic.: principatum in civitate obtinere, Caes.: principatum agere, den Herrn spielen, Suet.: Plur., Vell. 2, 128, 3. – unter den Kaisern = die kaiserliche Regierung, imago principatus eius, Vell.: principatum alci deferre, Tac.: meton., der Herrscher selbst, Tac. – B) in der Philosophie, das leitende Prinzip der Handlungen, die Grundkraft, griech. το ἡγεμονικόν, Cic. de nat. deor. 2, 29 sq.: animi, Cic. Tusc. 1, 20. – C) der Anfang, Ursprung, ab illo temporis principatu, Zeitursprung, Cic. Tim. 5 M. – und der Anfang eines Buches, totius opusculi, Diom. 300, 14.
-
4 hegemonicon
hēgemonicon, ī, n. (ἡγεμονικόν), das leitende Prinzip der Handlungen, Tert. de res. carn. 15. Chalcid. Tim. 213.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > hegemonicon
-
5 principatus
prīncipātus, ūs, m. (princeps), die erste Stelle, der Vorzug, I) im allg., Cic.: tenere principatum sententiae, seine Meinung (seine Stimme) eher abgeben können als andere, Cic.: so auch belli propulsandi, Cic. – II) insbes.: A) die oberste Stelle, der erste Rang, die hohe ( höchste) Stellung im Staate, bes. die erste Befehlshaberstelle, die Obergewalt, Cassio principatum dari, Cic.: principatum in civitate obtinere, Caes.: principatum agere, den Herrn spielen, Suet.: Plur., Vell. 2, 128, 3. – unter den Kaisern = die kaiserliche Regierung, imago principatus eius, Vell.: principatum alci deferre, Tac.: meton., der Herrscher selbst, Tac. – B) in der Philosophie, das leitende Prinzip der Handlungen, die Grundkraft, griech. το ἡγεμονικόν, Cic. de nat. deor. 2, 29 sq.: animi, Cic. Tusc. 1, 20. – C) der Anfang, Ursprung, ab illo temporis principatu, Zeitursprung, Cic. Tim. 5 M. – und der Anfang eines Buches, totius opusculi, Diom. 300, 14.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > principatus
-
6 ήγεμονικός
ήγεμονικός, zum Anführer gehörig, ihn betreffend, ihm eigen; εἰ φιλόσοφός τε καὶ ἡγεμονικὸς τὴν φύσιν, zum Anführer geeignet; ἡγεμονικώτερος πρὸς τὴν πρᾶξιν, geeigneter den Anfang zu machen; πρὸς τὰ πονηρά, dazu verleitend; Ὀδυσσέα τὸν ἡγεμονικώτατον ἄνδρα, der sich am besten auf das Anführen verstand; ἡγεμονικωτέρα τάξις, die Stellung, die sich besser für den Anführer ziemt; τὸ ἡγεμονικόν, bei den Philosophen das leitende Prinzip. Adv. ἡγεμονικῶς, z. B. συμφορὰν ὑπομένειν, eines Feldherrn würdig
См. также в других словарях:
ἡγεμονικόν — ἡγεμονικός of masc acc sg ἡγεμονικός of neut nom/voc/acc sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ВАСИЛИЙ ВЕЛИКИЙ — [греч. Βασίλειος ὁ Μέγας] (329/30, г. Кесария Каппадокийская (совр. Кайсери, Турция) или г. Неокесария Понтийская (совр. Никсар, Турция) 1.01.379, г. Кесария Каппадокийская), свт. (пам. 1 янв., 30 янв. в Соборе 3 вселенских учителей и святителей; … Православная энциклопедия
ηγεμονικός — ή, ό (AM ἡγεμονικός, ή, όν) 1. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται σε ηγεμόνα ή σε βασιλιά ή σε αυτοκράτορα («ηγεμονικοί τρόποι») 2. ο ικανός να ηγεμονεύει, να κυβερνά, να διοικεί («ἡγεμονικός τὴν φύσιν», Πλάτ.) 3. αυτός που έχει την κλίση ή την τάση… … Dictionary of Greek
ԱՌԱՋՆՈՐԴԱԿԱՆ — (ի, աց.) NBH 1 0291 Chronological Sequence: Unknown date, 5c, 6c, 7c, 8c, 10c, 11c, 12c ա. ἠγουμενικός principalis, τὸ ἠγεμονικόν princeps Սեպհական առաջնորդաց եւ առաջնորդութեան. *Առաջնորդական հանդէս, կամ պսակ, կամ իր եւ կոչումն. Յհ. կթ.: Նար.… … հայերեն բառարան (Armenian dictionary)
Glossary of Stoic terms — This is a glossary of terms which are commonly found in Stoic philosophy. A;adiaphora: ἀδιάφορα: indifferent things, neither good nor bad.;agathos: ἀγαθὸς: good, proper object of desire.;anthrôpos: ἄνθρωπος: human being, used by Epictetus to… … Wikipedia
Платон философ — знаменитый философ, род. в Афинах между 430 и 427 гг. до Р. Хр. По некоторым, впрочем сомнительным, свидетельствам его настоящее имя было Аристокл, а П. только прозвание. Семейство его принадлежало к знатному и богатому роду: по отцу, Аристону,… … Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона
Стоики — Стоическая философия возникает в эпоху, когда греческая мысль, утомленная теоретическим умствованием, все более и более стремится к цельному догматическому миросозерцанию, которое могло бы стать на место разложившихся верований и обосновать… … Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона
Платон, философ — знаменитый философ, род. в Афинах между 430 и 427 гг. до Р. Хр. По некоторым, впрочем сомнительным, свидетельствам его настоящее имя было Аристокл, а П. только прозвание. Семейство его принадлежало к знатному и богатому роду: по отцу, Аристону,… … Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона
ИНТЕНЦИОНАЛЬНОСТЬ — (от лат. intentio стремление) в феноменологии первичная смыслообразующая устремленность сознания к миру, смыслоформирующее отношение сознания к предмету, предметная интерпретация ощущений. Термин «И.», точнее «интенция», широко использовавшийся в … Философская энциклопедия
МАРК АВРЕЛИЙ АНТОНИН — (Marcus Aurelius Antoninus) (род. 26 апр. 121, Рим – ум. 17 марта 180, Виндобона, ныне Вена) – рим. император из династии Антонинов, философ, представитель позднего стоицизма, последователь Эпиктета. Оставил 12 написанных на греч. языке томов под … Философская энциклопедия
ПНЕВМА — (греч. , первоначально дуновение, вдыхаемый воздух, дыхание, позднее дух, от дую, дышу), термин др. греч. философии и медицины. У натурфилософов 6 в. до н. э. П. употребляется для обозначения элемента «воздуха» (Ферекид из Сироса А 8;… … Философская энциклопедия